تحلیل بازی Slitterhead: چرخه خشونت و وحشت جسمانی

چرخه خشونت در Slitterhead

در Slitterhead، بازیکنان کنترل یک روح را بر عهده دارند که به گذشته بازگشته و در نبردی بی‌پایان با موجودات حشره‌مانندی به نام Slitterheads گرفتار شده است. این موجودات مغز انسان‌ها را می‌خورند و سپس آن‌ها را برای تقلید ظاهر و شخصیتشان تسخیر می‌کنند. طراحی این موجودات بسیار برجسته است و موسیقی متن آکیرا یامائوکا نیز به جذابیت بازی افزوده است. داستان Slitterhead به صورت غیرخطی روایت می‌شود و تمامی ماموریت‌ها در سه روز اتفاق می‌افتند.

تویاما قبلاً در Siren نیز توانایی خود را در خلق روایت غیرخطی نشان داده بود و Slitterhead نیز در همین مسیر قدم برداشته است. با این‌حال، برخی از تکرارپذیری‌ها و عدم دستیابی به عمق کامل در داستان و گیم‌پلی، مانع از آن می‌شود که بازی به طور کامل به اهداف خود برسد. بازیکنان در طول بازی بیشتر با Night Owl، شخصیت اصلی، و موجودات مرموز Slitterhead آشنا می‌شوند. داستان Slitterhead در نهایت درباره چرخه‌های خشونت است و این‌که چگونه بی‌گناهان در جریان این مبارزات گرفتار می‌شوند.

اکشن وحشتناک Slitterhead و مشکلات آن

بازی Slitterhead به سبک وحشت بقایی Silent Hill یا Siren نیست؛ بلکه یک بازی کاملاً اکشن است که عناصر وحشت جسمانی در آن به چشم می‌خورد. بازیکنان به تعقیب و شکار موجودات Slitterhead می‌پردازند و از بدنی به بدن دیگر جابه‌جا می‌شوند تا این موجودات را از زوایای مختلف از بین ببرند. این تعقیب و جابه‌جایی سریع در بین بدن‌ها حسی شبیه به بازی‌های ابرقهرمانی مانند Batman: Arkham Knight و Marvel’s Spider-Man دارد و یکی از نقاط برجسته گیم‌پلی Slitterhead است.

این مکانیک، با تمام جذابیتی که دارد، در مبارزات بازی همیشه موفق عمل نمی‌کند. بازیکنان در مبارزات از سلاح‌های مخصوص هر شخصیت استفاده می‌کنند و می‌توانند توانایی‌های ویژه‌ای را به قیمت کاهش سلامتی‌شان به کار بگیرند. موجودات Rarity، به دلیل داشتن توانایی‌های خاص و قدرت‌های پنهان، قوی‌تر از انسان‌های عادی هستند. اما فقدان عمق در سیستم مبارزات، باعث می‌شود که این نوآوری به مرور زمان جذابیت خود را از دست بدهد.

تکرار و مشکلات ارزش تولید در بازی Slitterhead

بازی Slitterhead در نهایت در برابر تکراری بودن شکست می‌خورد. اگرچه داستان جذاب است و تعقیب‌ها هیجان‌انگیز هستند، اما گیم‌پلی بازی با پیشرفت داستان تکامل نمی‌یابد و روش‌های مبارزه نیز تغییر چندانی نمی‌کند. در طول بازی، بازیکنان متوجه می‌شوند که برخی از موجودات Rarity توانایی‌های بهتری دارند و از آن‌ها به‌عنوان ترکیب‌های خاصی در هر مرحله استفاده می‌کنند. با این حال، این مراحل فقط زنجیره‌ای از مبارزات تکراری با موجودات Slitterhead هستند که گاهی با یک صحنه سینمایی یا مرحله‌ی خاص شکسته می‌شوند.

مشکلات ارزش تولید نیز بر کیفیت کلی داستان تاثیر گذاشته است. دیالوگ‌های بازی به صورت کامل صداگذاری نشده‌اند و تنها به صورت متنی در پایین صفحه نمایش داده می‌شوند. این مسئله به دلیل محدودیت‌های بودجه‌ای یک استودیوی مستقل قابل درک است، اما به تجربه احساسی و تأثیرگذاری بازی لطمه می‌زند.

جمع‌بندی: Slitterhead؛ اثری خلاقانه اما ناقص

با وجود تمامی این اشکالات، بازی Slitterhead جرئت دارد که خلاقانه باشد و این چیزی است که آن را از دیگر بازی‌ها متمایز می‌کند. این بازی تجربه‌ای نوآورانه است و اگرچه ممکن است همه چیز آن به خوبی اجرا نشده باشد، اما شجاعت Bokeh Game Studio در تلاش برای خلق اثری متفاوت ستودنی است. ما نیاز داریم که ذهن‌های خلاق این صنعت به آزمودن ایده‌های جدید ادامه دهند و بازی‌هایی را خلق کنند که مرزهای هنر و خلاقیت را گسترش می‌دهند.

تویاما با Slitterhead نتوانسته به استانداردهای بالا و نمادینی که با بازی‌هایی مانند Silent Hill و Siren ایجاد کرده بود، برسد. با این حال، این بازی به اندازه همان کلاسیک‌ها از الهامات خلاقانه بهره می‌برد. همین موضوع باعث می‌شود که خوشحال باشم که این بازی ساخته شده است، حتی اگر نتواند به طور کامل موفق باشد.